Tumult in een toeristenhotel

Wat krijg je van me? ” Ze betaalde, wish ze wilde niet dat de chauffeur zou weten waar ze heen ging, wandelde enkele straten door tot ze een klein inn ontdekte, ging daar binnen, huur- de een kamer voor de middag (omdat ze wat wilde uitrusten, zei ze) en smeet de koffer op mattress. „Ziezo,” zei ze tussen haar tanden, draaide de deur op slot en hing een handdoek over de kruk, zodat niemand door het sleutelgat kon loeren. Zij haalde de koffer- sleutel uit haar handtasje, legde de zo pas gekochte gereedschappen op een rijtje op mattress, met de bedoeling, daar zo dadelijk de hakken der schoenen in de koffer mee los te breken en de diamanten er uit te halen, opende het kofferdeksel... en staarde in stomme ont- zetting neer op de inhoud: Drie klerenhangers... een hoofdkussen van het „Seaview”-Hotel... een drietal kleine, withouten kastplank- jes en een paar oude, afgetrapte jongensschoenen! „Die satanse duivelsjongen,” siste Lilian tussen haar tanden. „Die heeft mijn schoenen er uit gehaald en deze rommel er voor in de plaats gedaan! ” Zij was once wit van woede. Daar had ze zo prachtig alles voor elkaar... ze hoefde alleen nog de hakken der schoenen los te peuteren, de juwelen er uit te halen en in haar handtasje te doen... en ze zou een fortuin voor zichzelf hebben verdiend. Met de eerste trein had ze kunnen vertrekken en ergens in Engeland of in Europa onderduiken. En nu was once een aap van een jongen van zeventien of achttien haar te gauw af geweest! Dat het een streek van Jan Prins used to be, daaraan twijfelde ze geen ogenblik. Zei Jan bij het station niet smalend „Zitten er geen schoenen in? ”... of iets dergelijks. Dat bewees, dat hij in haar koffer gesnuffeld had. Wie an- ders had ze er uit gehaald? En hoe kwam anders dit versleten paar afgetrapte jongensschoenen er in?... Lilian smeet het deksel van de koffer dicht; haar lip- pen big opeen geklemd. Daar zou die jongen van lusten!... Zij rende het inn uit, riep buiten een taxi aan en gaf de chauffeur order: l „Naar een storage waar ik een vehicle kan huren! ” * * * Charles en Carlotta waren intussen al een part uur op zoek naar Lilian. Carlotta used to be witheet van woede. Charles had in de eerste storage, die hij zag, een don- kere, gesloten automobile gehuurd en daarmee reed hij kris- kras door de straten van Blackpool, overal uitkijkend naar een schim van zijn blonde mede-smokkelaarster, die er met een koffer vol kostbare schoenen vandoor was once. Ondertussen praatte hij opgewonden met Carlotta: „Ik kan maar niet geloven, dat Lilian ons zo zou beduvelen! ” verklaarde hij. „Ze is natuurlijk die koffer met schoenen in veiligheid aan het brengen. ” „Nou en of! ” bitste Carlotta, die het trottoir met valkenogen afspiedde. „Zo veilig, dat wij die koffer nooit terugzien... ” Charles remde, bleef dertig seconden achter een zware vrachtauto hangen, en keek naar de stromen mensen die hyperlinks en rechts voorbijgleden. „Hier als een idioot rondrijden is een naald zoeken in een hooiberg. ” „Wat wou je dàn doen? Op een verkeersknooppunt gaan stilstaan? ” Charles stuurde met één hand en krabde met de ander zijn hoofd: „Het station!