Grey: Fifty Shades of Grey as Told by Christian (Fifty Shades of Grey Series)

Ik wil helemaal geen gelijk hebben. ‘Ik wil de kans krijgen om uit te zoeken of het misschien toch wel zo is. ’ Ik streel haar gezicht en duw haar onderlip met mijn duim naar beneden. ‘Ik ken geen andere manier, Anastasia. Zo ben ik nu eenmaal. ’ ‘Weet ik,’ zegt ze. Ik buig mijn hoofd voorover en strijk met mijn lippen over de hare. Ik wacht tot ze haar ogen dichtdoet en haar mond opheft naar de mijne. Ik wil haar een kort, keurig kusje geven, maar als onze lippen elkaar raken, houdt ze haar hoofd uitnodigend schuin. Plotseling grijpt ze met haar handen mijn haren beet, doet haar mond voor me open en dringt met haar tong naar binnen. Ik leg mijn hand op haar onderrug en druk haar tegen me aan. De kus wordt intenser als ik haar vurigheid beantwoord. Jezus, ik wil haar. ‘Kan ik je niet overhalen om toch te blijven? ’ Ik fluister het tegen haar mondhoek terwijl mijn lichaam reageert en ik steeds more durable observe van verlangen. ‘Nee. ’ ‘Blijf vannacht bij me. ’ ‘Zonder je aan te raken? Nee. ’ Verdomme. Duisternis maak zich meester van mijn onderbuik, maar ik negeer het. ‘Onmogelijk meisje,’ mompel ik en ik trek me terug. Onderzoekend kijk ik naar haar gespannen gezicht en sombere gelaatsuitdrukking. ‘Waarom heb ik het gevoel dat je afscheid aan het nemen bent? ’ ‘Omdat ik nu wegga. ’ ‘Dat bedoel ik niet en dat weet je most sensible. ’ ‘Christian, ik moet hierover nadenken. Ik weet niet of ik klaar ben voor de soort relatie die jij wilt. ’ Ik doe mijn ogen dicht en leun met mijn voorhoofd tegen het hare. Wat verwachtte je eigenlijk, gray? Ze is hier gewoon niet geschikt voor. Ik haal diep adem en kus haar op haar voorhoofd. Daarna begraaf ik mijn neus in haar haren, ruik de zoete herfstachtige geur en sla die op in mijn geheugen. Dit was once het dan. Het is mooi geweest. Ik zet een stap terug en laat haar los. ‘Zoals u wenst, mevrouw Steele. Ik zal u naar de foyer begeleiden. ’ Ik steek mijn hand uit. Misschien is het de laatste keer en het verrast me hoeveel pijn het doet. Ze legt haar hand in de mijne en zwijgend lopen we naar beneden naar de receptie. ‘Heb je je parkeerkaartje? ’ vraag ik als we in de foyer zijn. Ik klink rustig en beheerst, maar vanbinnen ben ik volledig van de kaart. Ze haalt het kaartje uit haar handtas en ik geef dat aan de portier. ‘Bedankt voor het etentje,’ zegt ze. ‘Zoals gewoonlijk used to be het me een waar genoegen, mevrouw Steele. ’ Dit kan niet het einde zijn. Ik moet het haar laten zien, voordoen wat het allemaal inhoudt en wat we samen kunnen doen. Haar demonstreren wat we in de speelkamer kunnen doen. Dan begrijpt ze het large. Misschien is dat wel de enige manier waarop ik deze deal kan redden. Snel zeg ik tegen haar: ‘Dit weekend verhuis je naar Seattle. Als jij de juiste beslissing neemt, zullen we dan zondag afspreken? ’ vraag ik. ‘Dat zien we nog wel. Misschien,’ zegt ze. Ze zegt geen ‘nee’. Ik zie dat ze kippenvel op haar armen heeft. ‘Het is fris geworden buiten, heb je een jasje bij je? ’ vraag ik. ‘Nee. ’ Iemand moet voor deze vrouw zorgen. Ik trek mijn colbert uit. ‘Hier. Ik wil niet dat je kouvat.